تأثیر شکستگی طبیعی بر فشار سیال درون شکستگی هیدرولیکی

شکست هیدرولیکی یکی از روش‌های انگیزش مخازن هیدروکربوری است که با هدف افزایش برداشت از مخازن با نفوذپذیری کم، توسعه یافته است. به‌منظور طراحی ایمن و بهینه‌ی این فرآیند، ضروری است که پارامترهای مؤثر بر گسترش ترک هیدرولیکی قبل از اجرای آن بر سنگ مخزن مورد ارزیابی قرار گیرد. در مخازن شکسته شده و دارای ناپیوستگی­های از پیش موجود، نحوه‌ی گسترش شکست هیدرولیکی به دلیل اندرکنش آن با شکستگی‌های طبیعی متفاوت است به‌گونه‌ای که این ناپیوستگی­ها می‌توانند فشار موردنیاز برای گسترش شکست هیدرولیکی را افزایش داده و بر جایگیری پروپانت و قدرت انتقال سیال در درون شکستگی تأثیر عمده‌ای داشته باشند. در همین راستا در این مطالعه یک برنامه‌ی عددی (2DFPM) با تلفیق روش المان مرزی ( ناپیوستگی- جابجایی (DDM)) و روش تفاضل محدود (FDM) با هدف مدلسازی هندسه‌ی شکست هیدرولیکی در مخازن شکسته شده توسعه‎ی داده شد و با استفاده از مدل KGD اعتبارسنجی گردید. در ادامه حالات مختلف برخورد شکست هیدرولیکی با ناپیوستگی مدلسازی شد و تأثیر ناپیوستگی­های از پیش موجود بر تغییرات فشار سیال درون شکستگی هیدرولیکی و میزان بازشدگی آن مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که نحوه‌ی برخورد شکست هیدرولیکی به ناپیوستگی طبیعی و پارامترهای تزریق از عوامل عمده‌ی کنترل کننده‌ی گسترش شکست هیدرولیکی در مخازن شکسته شده هستند.